[ Fic. Saint Seiya The Lost Canvas ] Discharge

เนื้อเรื่อง

“ ความตาย ” คือ การปลดปล่อย

     “ สีดำ ” คือ สีแห่งความสงบเป็นสีที่ทำให้ทุกคนบนโลกนี้เท่าเทียมกัน

     แล้วคนที่นำพาสิ่งเหล่านั้นมา ก็คือ...

     โบสถ์หลังงามบนภูเขาที่ซึ่งปิดตายไม่เคยมีใครได้เข้าไปด้านในกลับถูกเล่าขานว่ามีภาพของนางฟ้าที่จะนำความ

สุขมาให้แก่คนที่ได้เห็น แต่ตอนนี้โบสถ์นั้นได้เปลี่ยนไปเป็นปราสาทแห่งความมืด ที่ประทับของ มหาเทพ..

     เด็กหนุ่มผู้ซึ่งมีสีผมแห่งรัตติกาลยาว ดวงตาสีฟ้าดั่งมหาสมุทร ใบหน้าเรียวยาวได้รูปรับกับริมฝีปากบางและรูปร่างที่

งดงามราวกับประติมากรรมไร้ที่ติ มือเรียวถือภู่กันวาดภาพเหล่าเทว นางฟ้า ต่างๆลงบนภาพวาดที่เขาสร้างขึ้น

 

มา ‘ Lost Canvas ’

     “ ท่านฮาเดสเพคะ ” หญิงสาวผมสีดำขลับในชุดสีเดียวกับเส้นผมปรากฏกายในความมืดเบื้องหน้าของเด็กหนุ่ม

     “ ..... ”  ไม่แม้แต่จะหันมองเขายังคงวาดภาพต่อไป ความเงียบยิ่งทำให้หญิงสาวรู้สึกอึดอัด

     “ ข้ารู้ดีว่าการกระทำเช่นนี้เท่ากับหักหลังท่าน แต่ว่าแพนโดร่าคนนี้... ”  ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองไปที่ใบหน้าครึ่งซีก

ของเด็กหนุ่มที่ปรายตามองด้วยรอยยิ้มบาง

 

     “ เจ้าไม่ได้หักหลังข้าหรอกนะ...แพนโดร่า ” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างสบายพลางวาดภาพเบื้องหน้าต่อ

 

     “ อย่าตรัสอย่างนั้นเลยเพคะ...ท่านฮาเดส..แพนโดร่ารู้สึกผิดที่ต้องจับท่านมาขังไว้แบบนี้  ” หญิงสาวพูดพลางขยับ

ตัวเข้าใกล้ ใบหน้าของเธอเริ่มมีสีแดงเรื่อยามจ้องใบหน้าของเด็กหนุ่มผู้เป็นร่างจุติของมหาเทพที่เธอเคารพมากที่สุด

มืออุ่นของเด็กหนุ่มยื่นออกมาจากกรงทรงโค้งเหมือนกรงนกเชยคางของเธอขึ้น ดวงเนตรของทั้งคู่สบ

 

กันซักพักก่อนที่ร่างจุติจะเผยยิ้มออกมา

     “ ข้ารู้...แพนโดร่า...ว่าเจ้าภักดีต่อข้าเสมอ ”

‘ ใช่...ภักดีต่อฮาเดส...แต่ไม่ใช่กับมนุษย์ที่ชื่อ...อาโรน ’

     เธอสัมผัสที่มือของเด็กหนุ่มพลางโน้มหน้ารับความอ่อนโยนที่คนเบื้องหน้ามอบให้

‘ ท่านยังคงเป็นมหาเทพของข้า...ของเหล่าสเปคเตอร์และกองทัพยมโลก ’

     “ ข้าจะไม่ถือเจ้ากับเรื่องนี้...แต่อย่ายุ่งเรื่องของข้ากับเปกาซัสอีกเด็ดขาด ”

     “ ทำไม? ล่ะเพคะ...ท่านฮาเดส ”

     “ เพราะข้าอยากจะฆ่ามันผู้นั้นด้วยมือของข้าเอง  ”  เด็กหนุ่มเผยยิ้มเย็นยะเยือก ดวงตาเรียวแข็งกร้าวมองที่ใบหน้า

งามจนเธอยังรู้สึกถึงความน่ากลัว

     “ ได้สิเพคะ...ท่านฮาเดส ” หญิงสาวยิ้มรับด้วยความยินดี

     “ ถ้าเข้าใจ...เจ้าก็กลับไปได้แล้ว ”

     เด็กหนุ่มพูดเสียงเรียบพร้อมดึงมือกลับแล้วร่างของแพนโดร่าค่อยๆหายไปกับความมืด ทำให้ห้องถูกปกคลุมด้วย

ความเงียบอีกครั้ง มือเรียวยังคงสรรสร้างภาพวาดแห่งการปลดปล่อยต่อ

     “ แสดงได้ดีนี่เจ้าน่ะ ” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น เด็กหนุ่มรับรู้ได้ถึงบางสิ่งที่อยู่ใกล้ตัว สิ่งนั้นให้ความรู้สึกน่าเกรงขาม เย็นชาและไร้ความปราณี

     “ นายเป็นใคร? ” เด็กหนุ่มหันมองรอบห้องไม่มีอะไรในนี้นอกจากภาพวาด

     “ ข้า คือ ยมเทพฮาเดส ”

     อาโรนหันมองด้านหลังจนพบกับเงาดำสูงใหญ่ในชุดคอสโม่สีดำขลับริมฝีปากบางแย้มยิ้มให้กับเด็กหนุ่ม

     “ ......!?  ”

     เด็กหนุ่มพยามยามสะกดอารมณ์เมื่อต้องเจอกับมหาเทพโดยตรงก่อนที่จะเผยยิ้มแบบเดียวกันกับคนตรงหน้า

     “ นายเองเหรอ? ”

     “ ดูเจ้าไม่แปลกใจเท่าไหร่...เมื่อได้พบข้า ”

     “ แปลกใจงั้นเหรอ?...ในยุคนี้ผมก็คือคุณ ”

     “ ช่างอวดดีเหลือเกินนะ...เจ้าร่างทรง...เจ้าก็แค่แสดงเป็นข้าเท่านั้น ”

     “ ….. ”

     “ ข้ายอมรับว่าเจ้าเก่งที่สามารถหลอกแพนโดร่าและกองทัพยมโลกของข้าได้ ”

     “ ….. ”

     “ ยิ่งไปกว่านั้นเจ้ายอมแม้กระทั่งฆ่าเพื่อนรักของเจ้าเอง ”

     เด็กหนุ่มกระตุกเล็กน้อย พลางมองใบหน้าของฮาเดสด้วยสีหน้าเรียบเฉย

     “ ความตาย คือ การปลดปล่อย ”

     “ เจ้าฆ่าเพื่อนของเจ้าด้วยเหตุผลโง่เขลาแบบนั้นงั้นเหรอ? ”

     อาโรนยิ้มเยาะกับคำพูดของฮาเดส เขามองภาพวาดชิ้นเยี่ยมด้วยสายตาว่างเปล่า

     “ ไม่ว่าด้วยเหตุผลแบบไหน...ผมก็ยังจะส่งทุกคนบนโลกไปที่ยมโลกอยู่ดีนั่นล่ะ ”

     มือหน้าสัมผัสที่ต้นคอของเด็กหนุ่ม ริมฝีปากที่แย้มยิ้มด้วยความขบขันนั้นค่อยๆเลื่อนลงมาจนใกล้ใบหู

     “ น่าสนุกดีนี่เจ้าร่างร่างทรง...ข้าจะค่อยดูเจ้าจนกว่าจะถึงวันที่ข้าได้ครอบครองร่างของเจ้า ”

     เสียงกระซิบธรรมดาที่ทำให้รู้สึกเหมือนโดนกักขังและไม่สามารถหนีออกไป

ดั่งนกน้อย...ในกรงทอง

     สิ้นเสียงเงาดำนั้นค่อยๆจางหายไปเหลือเพียงร่างบอบบางเพียงลำพัง

อาโรน คือ ความโดดเดี่ยว

เด็กหนุ่มคิดพลางหัวเราะเย้ยหยันให้กับตัวเอง

เหมือนชื่อต้องสาป...

ไม่สิ...นั่นคือชื่อของผู้ที่จะมาปลดปล่อยต่างหาก...

     ใบหน้าของเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกัน ผมสั้นสีน้ำตาลเข้ม ท่าทางกระตือรือร้นกับใบหน้าของเด็กสาวอายุน้อยกว่า

ผมสั้นสีดอกเลาแลดูอบอุ่นแว่บเข้ามาในความคิด

     “ เทมมะ...ซาช่า...บทสรุปของพวกเราจะเป็นยังไงนะ ”

 

 

     ใบหน้าได้รูปแหงนมองภาพแห่งความทรงจำที่ทั้ง 3 คนยังเยาว์วัยที่ถูกวาดไว้บนเพดาน ภาพนั้นยังคงเหลือบางที่ๆยัง

ไม่ได้ลงสี นัยต์ตาเรียวจ้องสิ่งนั้นอยู่เนินนานก่อนที่จะเผยยิ้มออกมา

     “ แต่ฉันมีบทสรุปสำหรับเรา 3 คนแล้วล่ะ...เทมมะ ซาช่า ”

การปลดปล่อยอย่างแท้จริง...

คือ การวาดภาพ Lost Canvas ให้เสร็จสมบูรณ์

และเมื่อทุกสิ่งมลายหายไป ฉันจะวาดภาพของพวกเราทั้ง 3 คนให้เสร็จสมบูรณ์เช่นเดียวกัน